Χαρακτηριστικά της Ρίγανης
Η ρίγανη (Origanum vulgare) είναι θαμνώδης αρωματικό φυτό που φυτρώνει άγρια σε παραθαλάσσιες, ορεινές και νησιωτικές περιοχές. Ανήκει στο είδος Ορίγανο και φύεται ευρέως στις Μεσογειακές χώρες και στην Κεντρική Ασία. Το ύψος της φτάνει ως τα 80 εκ. και αποτελείται από ξυλώδη κλαδιά με αρωματικά πράσινα φύλλα. Η ρίγανη φέρει μωβ – άσπρα άνθη τα οποία ανθίζουν νωρίς το καλοκαίρι και στα μέσα του φθινοπώρου, που είναι και οι εποχές της συγκομιδής. Στη συνέχεια τα άνθη και τα φύλλα συλλέγονται και αποξηραίνονται για να χρησιμοποιηθούν αργότερα σε ωμές ή μαγειρεμένες συνταγές. Η συγκομιδή της ρίγανης μπορεί να
γίνεται καθόλη τη διάρκεια του έτους συλλέγοντας μόνο τα φύλλα της.
Η ρίγανη είναι κατάλληλο φυτό για δημιουργία βραχόκηπου, δεν έχει πολλές απαιτήσεις για να αναπτυχθεί και δίνει πλούσια βλάστηση όταν βρίσκεται σε ηλιοφανή σημεία.
Πρέπει να σημειωθεί ότι το ριγανέλαιο περιέχει το βασικό συστατικό καρβακρόλη σε ποσοστό που κυμαίνεται από 70% έως 85% ενώ σε αυτοφυείς πληθυσμούς μπορεί να φτάσει και το 90%. Η απόδοση σε ριγανέλαιο και καρβακρόλη εξαρτάται από την ποικιλία, το κλίμα, την περιοχή, τη λίπανση και το στάδιο της συγκομιδής.

Ιστορία της ρίγανης
Οι πρώτες καταγεγραμμένες αναφορές για τη χρήση του βοτάνου, κατευθύνονται στους Ασσύριους και στους Αρχαίους Έλληνες θεραπευτές το 3000 π.Χ. Ο Ιπποκράτης και ο Δισκουρίδης χρησιμοποιούσαν τη ρίγανη ως αφέψημα ή θρυμματισμένη, για τα αναπνευστικά προβλήματα τους κολικούς πόνους, κατά της διάρροιας και ενισχυτικό της όρεξης. Επίσης, παρατήρησαν τα ζώα να
καταναλώνουν ρίγανη για να γιατρέψουν τις πληγές και εφόσον είχαν έρθει σε επαφή με δηλητήριο φιδιού.
Το άρωμα και η γεύση της έχει εμπνεύσει τη λαϊκή παράδοση, τις μαντινάδες, τις λαογραφίες και τη μεσογειακή κουζίνα δημιουργώντας εύγεστες συνταγές. Θεωρείται σύμβολο χαράς και καλοτυχίας, καθώς στις γαμήλιες τελετές ο γαμπρός και η νύφη στέφονταν με στεφάνια δάφνης και ρίγανης για να γιορτάσουν το γεγονός της συμβίωσης.
Το όνομα της είναι αποτέλεσμα των λέξεων “όρος” και “γανός” που σημαίνει “Η χαρά των βουνών” ! Πιστεύεται ότι κατάγεται από τα Ελληνικά βουνά κι άλλες κοντινές Μεσογειακές χώρες.
Μια από τις πρώτες χρήσεις του ριγανέλαιου ήταν για την αντιμετώπιση του πονοκέφαλου, αναπνευστικών παθήσεων και για την ανακούφιση από τα τσιμπήματα εντόμων. Έχει χρησιμοποιηθεί επίσης, ως παραδοσιακό φάρμακο για το άσθμα, τον πόνο στις αρθρώσεις και τις κράμπες.

Χημική σύσταση
Αιθέριο έλαιο ρίγανης από τα φύλλα και τα άνθη του φυτού με τη μέθοδο της υδροαπόσταξης.
Χημική σύσταση αιθέριου ελαίου ρίγανης
Καρβακρόλη 85% και θυμόλη 2.89%, (οι 2 βασικές ουσίες που προσδίδουν τη μικροβιοκτόνο δράση), γλυκοσίδια, φαινολικά οξέα, φλαβονοειδή.

Οδηγίες χρήσης

- Το αιθέριο έλαιο ρίγανης μπορεί να καταναλωθεί εσωτερικά κατόπιν συμβουλής του ειδικού υγείας, πάντα αραιωμένο και σε μικρές ποσότητες. *
* Συμβουλευτείτε τον φαρμακοποιό μας για τη χρήση του προιόντος.
- Χρησιμοποιείται στη βιομηχανία τροφίμων και στην παρασκευή αρτυμάτων.
- Καθαριστικό χώρου : Βάλτε 6-7 σταγόνες αιθέριο έλαιο ρίγανης σε 100 ml νερού και ψεκάστε στην είσοδο του σπιτιού και τα χειμερινά ρούχα, κουβέρτες πριν από την εποχική αποθήκευση. Αφήστε να στεγνώσει στον ήλιο και φυλάξτε τα ρούχα στην ντουλάπα μαζί με πουγκάκια ρίγανης και λεβάντας που προλαμβάνει τους σκώρους και άλλα παράσιτα.
- Σε συνδυασμό με δεντρολίβανο και λεβάντα ως αντιφθειρική αγωγή
Συνδυάζεται καλά με δεντρολίβανο, δυόσμο, λεβάντα, μαντζουράνα.

Αγιουρβέδα
Η κατανάλωση ρίγανης συστήνεται από την Αγιουρβέδα για την αντιμετώπιση της περιττής kapha – γη και την κατακράτηση υγρών. Ηρεμεί το στοιχείο του αέρα και διεγείρει την πεπτική φωτιά βελτιώνοντας τη διαδικασία της πέψης. Ανακουφίζει το φούσκωμα των εντέρων και καθαρίζει τα εσωτερικά κανάλια από τις τοξίνες.

Χρήσιμες συμβουλές
- Η εσωτερική του κατανάλωση να συστήνεται από τον γιατρό η τον φαρμακοποιό.
- Τα αιθέρια έλαια να χρησιμοποιούνται σε μικρές ποσότητες και πάντα διαλυμένα σε λάδι βάση ή άλλο μεταφορέα.
Η χρήση τους να αποφεύγεται στην εγκυμοσύνη, τον θηλασμό και από μικρά παιδιά.
Να αποφεύγεται η άμεση επαφή με το δέρμα, τα μάτια, τα στόμα και η έκθεση στον ήλιο μετά τη χρήση τους.